Het is Marianne Vos gelukt om het goud te veroveren in de Olympische wegrace. Na een wedstrijd van 140 kilometer was ze vlakbij Buckingham Palace de snelste van een groepje van drie rensters. Vos wist om mooie wijze haar favorietenrol waar te maken.
Het was voor Vos duidelijk dat ze zich moest ontdoen van de sprinters om het goud binnen te halen. Daarom maakten de andere Nederlandse rensters, Ellen van Dijk, Loes Gunnewijk en Annemiek van Vleuten, de koers hard door pogingen te ondernemen om te ontsnappen. Zo’n 40 kilometer voor de finish ontstond er een kopgroep met naast Vos de Britse Lizzie Armitstead, de Russin Olga Zabelinskaja en de Amerikaanse Shelley Odds. Door een lekke band viel de Amerikaanse weg zodat de finale uitdraaide op een sprint voor drie.
In de sprint was Vos oppermachtig. Ze ging van ver aan, Zabelinskaja was blij met brons en Armitstead kon niet meer voorbij Vos komen. Zo is het Vos dan toch gelukt de hoofdprijs mee te nemen van een groot kampioenschap op de weg. Sinds haar wereldtitel in 2006 was dit haar niet meer gelukt. Een groot aantal tweede plaatsen wist Vos wel bij elkaar te fietsen. En natuurlijk werd ze in Peking Olympisch kampioen in de puntenkoers op de baan.
Jarenlang leefde Vos toe naar de Olympische wegrace in Londen. “Hier was het om te doen. Nu is het nog gelukt ook!”, aldus Vos na het behalen van de gouden medaille. Over de sprint zei ze: “Ik ben blijven spurten tot op de streep. Als eerste finishen was het enige waaraan ik dacht. Dat lijkt simpel, maar is het niet. Wat ik voelde na de aankomst was onbeschrijfelijk.”